اهـل غــدیــرم و سـر بـازار حــیـدرم            تـا روز حـشـر بـنـدۀ دربـار حــیـدرم
گرچه نمی‌برم عـملی در خورش ولی            من فـخـر می‌کـنم که بـدهکـار حیدرم

هـستم هـمیـشه جزء گـدایـان مرتضی            در سـفـره‌ام نبـوده مگـر نان مرتضی
در زیـر مـنّـت کـس دیـگـر نـرفـتـه‌ام            چشمم همیشه بوده به‌ احسان مرتضی

باده نـخـورده مست شوم با فـضائـلش            عشقـش شود رهاییِ از نار، حاصلش
باید که جان دهم سر سجده به رسمِ شُکر            وقتی شـنـیده‌ام که گِـلم هست از گِـلش

ذکـر عـلـی‌ست مـزۀ شـیـرین بر لـبـم            فکر علی‌ست طاعت هر روز و هر شبم
عـشـق امـیــر را ز پـدر ارث بـرده‌ام            عـبد سـرای آل عـلـی هـست منـصبـم

حیدر همان کسی‌ست که حق را اقامه بود            لحظه به لحظه زندگی‌اش رنج نامه بود
در سـفـره‌اش ندیـد کسی غیر نان جو            فکـر فـقـیـرهای حجـاز و یـمـامه بود

طی شد به قرص نان ‌و نمک روزگار او            همـسـفـره با فـقـیـر شـدن بود کـار او
جز یک لباس کهنه دگر جامه‌ای نداشت            جــانـم فـدای پـیــرهـن وصـلـه دار او

هم مظهر است رب غفور و رحیم را            هم آیـنه‌ است یا عـلـی و یا عـظـیم را
جـز او‌ نـدیـده‌ایم امیـری که‌ اینـچـنـین            بـر روی شـانـه‌اش بـگـذارد یـتـیـم را

هرکس که عبد او شده‌ اصلا فقیر نیست            در به در است هرکه به راه غدیر نیست
بیچـاره‌ آن که خواجۀ افلح امام اوست            ما را به غیر خواجۀ قنبر، امیر نیست

پـشت و پـنـاه لـشکـر اسـلام در نـبرد            غیر از عـلی نبود به دنبال کس نگرد
نفـس رسول و فاتح خـیبر امام ماست            نه‌آن کسی که چون بز کوهی فرار کرد

از خاطـرم دوباره کـرامات او گذشت            باید نوشت از علی و ماجـرای طشت
فهـمیده‌ایم بسط یـدش بی‌نـهـایت است            وقـتی که با ارادۀ او شـمـس بازگشت

غرق گـناه هم که شدی رو به شاه کن            دل را به نام و یاد علی رو به راه کن
حالا که‌ او قـسیم بهشت و جهـنم است            شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن